Honderd jaar geleden, op 23 december 1920, behoorde de vader van Piet Smit tot de 38 Pancrasser mannen die besloten een voetbalvereniging op te richten. Piets vader werd keeper van Vrones tweede elftal en ondervond aan den lijve dat alle begin moeilijk is. Een wedstrijd tegen het vierde van Go Ahead ging met 24-0 verloren
Zoon Piet werd in 1940, op 11-jarige leeftijd, in het aspirantenelftal van Vrone actief. Als senior speelde hij in het tweede, soms ook in het eerste. ‘Ik speelde bijna altijd back of half,’ zei hij later, ‘met van die lange halen.’ Een enkelbreuk dwong Piet ertoe zijn ambities naar beneden bij te stellen. Hij besloot zijn voetbalcarrière voort te zetten in Vrones veteranenelftal, met onder meer Siem Zeegers, Dirk (‘Buikie’) Bobeldijk en Maarten Schuit als teamgenoten.
De voetbalschoenen werden verruild voor klompen, waarvan Piet menig paar in Vrone dienst zou verslijten. Hij werd actief als terreinopzichter, de eerste tijd zij-aan-zij met ‘ome’ Aris Bobeldijk, die hij als zijn leermeester beschouwde. Daarnaast was Piet actief als wedstrijdsecretaris, totoloper (in Broek op Langedijk), elftalbegeleider, jeugdtrainer en scheidsrechter. In 1967 gaf hij de stoot tot de oprichting van de zaterdagafdeling.
Piet Smit was Vrone, en voor veel Pancrassers gold ook het omgekeerde: Vrone was Piet Smit. Dagelijks was hij aan de Boeterslaan in de weer, en elders in het dorp ook. Wie in Sint-Pancras kwam wonen, recht van lijf en leden was en tot het jongere mannelijk geslacht behoorde kon meestal binnen een week Piet Smit op de stoep verwachten. Om dan te vragen: ‘Ken jee foeballe?’
Op
zijn damesfiets was Piet de reizende ambassadeur van Vrone. Thuis, aan het
Daalmeerpad, stencilde zijn vrouw, Maartje, het Vrone blad, vaak bijgestaan
door de kinderen. In het weekend stond Maartje in de toko, Vrones snoeptent. Maartje
probeerde er dan ook voor te zorgen dat Piet zich niet al te zeer opwond. Veel
dingen gingen volgens Piet niet allemaal even goed en dat liet hij vaak merken
ook. En horen! Hoe vaak zal de kreet uit
die doele! niet aan de Boeterslaan hebben geklonken?
Toen in augustus 1982 de nieuwe kleedkameraccommodatie werd geopend, onthulden
Piet en Maartje de gedenksteen. Twee jaar later, in 1984, werd Piet door de
KNVB met de zilveren speld geëerd.
Ondertussen was Sint-Pancras veranderd: meer huizen, meer inwoners. Vrone veranderde ook: meer leden, meer elftallen, meer velden. De tijd dat Piet, samen met ‘ome’ Aris, in alle gemoedelijkheid de dagelijkse klusjes kon opknappen, was voorbij. Het ging allemaal ánders: sneller, zakelijker. Clubliefde werd minder vanzelfsprekend, en daarmee ook de bereidheid de handen uit de mouwen te steken.
Piet had daar grote moeite mee. Hij verloor, naar zijn gevoel, de grip op wat hem al tientallen jaren dierbaar was. Hij bewoog zich nog altijd op klompen en damesfiets over de Vrone velden. Hij kende echter steeds minder leden van naam of gezicht, ook omdat steeds meer leden van buiten de gemeentegrenzen kwamen. Piet waande zich soms een vreemdeling in Jeruzalem. Maar hij bleef Vrone trouw. Tot voor kort bezocht Piet in zijn rolstoel nog regelmatig de club. Mochten zijn kinderen geen gelegenheid zien om hem naar het complex te brengen, dan werd het personeel van De Molenhoeve door Piet gevraagd hem voor aan de weg te zetten net zolang totdat een voorbijganger hem naar De Boeterslaan zou brengen.
Nagenoeg iedere zaterdagochtend rinkelde de vaste telefoon meerdere keren in het wedstrijdsecretariaat. Piet’s herkenbare stem klonk aan de andere kant van de lijn met de vaste vragen: ‘Wurt er nog voetbalt?’ of ‘Wat benne de uitslagen’?
Piet Smit was de verpersoonlijking van de slogan ‘Vrone is de band die bindt’. Piet was ook één van de laatste dorpsfiguren, misschien wel de laatste. Wat overblijft is de herinnering, en die moeten we koesteren.
Dank je wel Piet, voor alles wat je voor SV Vrone hebt betekend.
Foto’s: AvW Fotografie