REPORTAGE: De spanning van de kampioensweken door de ogen van speler Wout Adams

Kampioenskans 1. Zaterdag 13 mei kan Vrone 1 zich door een gelijkspel tegen DTA Fortius kampioen van de 5e klasse noemen. De ploeg van Willem Zeijlmans is tot dat moment nog steeds ongeslagen, ”en dat gaan we zo houden”. Het streven is duidelijk en het vertrouwen groot.

Wout Adams aan de bal in de kampioenswedstrijd tegen IJburg.
©Foto: Marco Wijnstekers

Nadat de wedstrijdbespreking niet anders is verlopen dan anders lopen we met alle spelers en staf richting de poort aan de Vinkenlaan. Daar vertrekt de touringcar die speciaal voor deze dag is gehuurd om zoveel mogelijk supporters mee naar Amsterdam te nemen. De eerste spelers melden zich bij de poort, maar deze is op slot. “Typisch Vrone”, duidt aanvoerder Daniel Leijen het ongemak. Een gapend gat vlak naast de poort in het hek helpt alle spelers de Vinkenlaan op. Pas als laatste loopt Jessie Zwaan richting de poort met de sleutel in zijn hand. Hij opent de poort voor zichzelf en sluit hem direct weer. Het zorgt voor lachende en sissende geluiden.

Na een korte en vergeefse zoektocht naar de bus op de afgesproken plaats lijkt het zorgeloze gezicht van Jelle van Hamersveld, hij is contactpersoon met de busmaatschappij, elke seconde sneller te veranderen in een nerveuze blik. Eén serieus telefoontje van Jelle zorgt ervoor dat de chauffeur de juiste locatie ontvangt en nog geen minuut later zien alle spelers, staf en supporters de bus achterwaarts door het dorp manoeuvreren. Ruim 25 minuten later dan gepland vertrekken alle Vronianen richting Amsterdam.

De wedstrijd staat op het punt te beginnen. Wij staan al een tijdje klaar op het veld als scheidsrechter Liesdek met de bal aan komt lopen vanaf de kleedkamer van Fortius. Nog in de verste verte geen speler van dat elftal te zien. “Ze hebben geen zin”, grapt de scheidsrechter. Ik grijp direct de kans om een deal te sluiten. “Prima, 0-3 dus? Krijgt u een koud pilsje van ons.” Mijn omkooppoging wordt niet serieus genomen en de spelers van Fortius snellen zich nu ook richting het hoofdveld. Ondertussen wordt de warmte onderdeel van het gesprek en de scheidsrechter vraagt begrip voor zijn knieblessure, waardoor hij het eerste kwartier even moet inkomen met lopen. “Daarna zal het beter gaan. Het is even niet anders.” Had dat even in de warming-up gedaan was mijn eerste gedachte.

Druk

Op het moment dat het eerste fluitsignaal gaat en wij de aftrap nemen gebeurt er iets waar ik ‘s-nachts nog steeds zwetend van wakker word. Fortius zet direct volle druk. Dat is ons het hele seizoen niet overkomen. Het is het eerste moment van lichte twijfel over de kampioenskansen. We komen op enigszins gelukkige wijze op 0-1 voorsprong door goed druk zetten van Abdesammed Oughris. Maar vanaf dat moment is het één grote Fortius show. Aan alle kanten worden we voorbijgelopen alsof we er niet staan. Het wordt pijnlijker en pijnlijker. Ongeloof en verbazing zijn na de 6-2 afgang de overheersende emoties deze dag. “Hoelang nog scheidsrechter?”, Vroeg ik tegen het einde van de wedstrijd hijgend van vermoeidheid. “Nog 25 minuten, hoezo?”, was zijn reactie. Ik kon op dat moment geen teleurstellender antwoord bedenken.

Na afloop blijft de grote vraag opspelen: wie waren deze gasten en wat moeten die in de 5e klasse? Een kortstondig, maar diepgravend onderzoek in de bus op de terugreis naar Sint Pancras wordt direct in gang gezet. Resultaat: Fortius speelde met het onder-23 elftal dat divisieniveau speelt. Dat voelt fout, maar volgens de regels is het toegestaan. Het mag dan ook geen excuus zijn. Over de oorzaak van dit fiasco wordt tot in de late uurtjes gespeculeerd. Keeper Jeroen Tijman zou voor het eerst dit seizoen geen AA-tje hebben gehaald in de kantine. Niet veel later wordt zelfs de buschauffeur beschuldigd van het in de war raken van de voorbereiding en zou hij dus verantwoordelijk zijn voor de wanprestatie.

Kampioenskans 1 verprutst, maar door onze goede prestaties dit seizoen hebben we een marge. Ook de laatste wedstrijd tegen IJburg hebben we genoeg aan 1 punt. Als onze concurrent Andijk verliest van Wherevogels is zelfs dat gelijke spel overbodig. Zo’n laatste kans in een thuiswedstrijd is leuk, maar tegelijkertijd ontzettend spannend. Alle scenario’s schieten door mijn hoofd.

Verdovende middelen

Een zenuwachtige Jeroen Tijman appt mij dagelijks met informatie over de spelers van IJburg. Zondag 14 mei, zes dagen voor de wedstrijd, begint het met: “Ik ben nu al nerveus. Ben bang dat IJburg ook met onder-23 komt.” Dat elftal speelt ook divisieniveau. Alle uitslagen van die ploeg worden onder de loep genomen wat gelukkig een beetje hoop geeft. Een dag later pakt Jeroen het team van IJburg erbij dat tegen onze concurrent Andijk speelde. Ook dat levert goede hoop op, maar we zijn er niet gerust op.

Jeroen: “Ik vind het doodeng, ik moet denk ik aan de verdovende middelen!”

Ik: “We moeten vrijdag naar de stad. Ons bezatten tegen de spanning.”

Jeroen: “Precies! Brak speel je de beste wedstrijden. Raar maar waar.”

Het zijn grappen onderling met een kern van waarheid. Op die fiets gaat Jeroen door als hem in de wedstrijdbespreking op de dag waarop het moet gebeuren door de trainer gevraagd wordt hoe het gaat. “Ik slaap al weken niet, maar het gaat.”

Het vertrouwen is groot, maar zo’n afgang van een week eerder maakt ons bescheiden. Ik denk vlak voor de aftrap tegen IJburg nog een keer terug aan de aftrap tegen Fortius. Godzijdank blijkt direct dat IJburg geen wonderploeg is. De spanning zit echter zichtbaar in ons spel, waardoor we maar weinig kansen creëren. Tot een moment in de tweede helft waarop we het kampioenschap kunnen beslissen. Scheidsrechter Dijkhuijsen legt de bal op de stip na een handsbal van een IJburg-verdediger. Overleg tussen Tim Heiblom en Martijn Leek wijst uit dat laatstgenoemde de klus moet gaan klaren.

Duitse kuil

Geoffrey Sandel, de keeper van IJburg, heeft ook voetbal op TV gekeken; hij doet er alles aan om de penaltystip te vertrappen en Martijn Leek uit zijn concentratie te halen. Niet zonder succes. De penaltystip, voor zover die er al was, is veranderd in een gigantische Duitse kuil. Martijn doet zijn best om de bal vlak naast de kuil te plaatsen, maar de bal rolt telkens de kuil in. Hij wordt door de scheidsrechter terecht gewezen als Martijn de bal nog verder naast de kuil legt. “Hij moet op de stip, ik kan er ook niks aan doen”, verontschuldigt de leidsman tegenover Martijn. De bal wordt midden in het gat zo groot als een krater gelegd, op hoop van zegen. Het fluitje gaat. Martijn begint aan zijn aanloop terwijl alle scenario’s weer door mijn hoofd schieten. De krantenkoppen luiden in mijn hoofd: ‘Gemiste penalty doet Vrone de das om’ of ‘Vrone doet zichzelf tekort en moet nacompetitie in’. Martijn schiet in de rechterhoek, maar IJburg-keeper Sandel duikt dezelfde kant op. Hij stopt de penalty. Een enorme teleurstelling.

Martijn Leek mist de strafschop om het kampioenschap te beslissen.
©Foto: Marco Wijnstekers

Gelukkig creëert IJburg geen enkele kans, maar elke halve mogelijkheid is levensgevaarlijk. Elke keer als de bal op onze helft terecht komt slaat mijn hart een keer over. Het moment dat IJburg in de 88e minuut een corner krijgt draait mijn hart juist overuren. Het zal ons toch niet gebeuren. Het gebeurt niet, de corner wordt slecht genomen en we spelen de overige minuten uit. De spanning mag ontladen worden. We zijn kampioen. Geen moment heb ik me bezig gehouden met de uitslag van onze concurrent, maar nu blijkt dat Andijk 2-5 heeft verloren. Al die spanning was nergens voor nodig. Wat een anticlimax.

Het feest is daarentegen helemaal geen anticlimax. De mannen van Acoustic Mix zingen de longen uit hun lijf op deze drukbezochte, zonovergoten zaterdagmiddag. Het feest stopt pas wanneer het bier op is. Daarna volgt de sponsor Rustwat en voor de echte doorzetters zal ook nog de Oostwal bezocht worden. Volgend jaar 4^e klasse voor Vrone. Dan spelen we onder andere tegen DTS, Kolping Boys en andere ploegen uit de buurt. Ik kijk er nu al naar uit.

Vrone Kampioen 5^e klasse 2022/2023
©Foto: Marco Wijnstekers