SV Vrone bestaat 100 jaar
Door: Peter Bak (historicus)
Op 23 december 1920, een schrale en schemerige donderdag, kwamen in het Pancrasser café ‘De Driesprong’, op de splitsing van de Kruisbosweg en de Benedenweg, meer dan veertig voetballiefhebbers bijeen. Achtendertig van hen lieten zich aan het einde van de vergadering inschrijven als lid van de ‘Voetbal Vereeniging “Vrone”’, afgekort: ‘V.V.V.’ Speelveld werd een weiland op de hoek van de Boeterslaan en de Bovenweg, dat in de dorpsmond ‘de gemeente-krocht’ heette. De Vronianen speelden de eerste maanden onderlinge partijtjes: jong tegen oud. De eerste keer, op 16 januari 1921, wonnen de ouderen: 4-1. De jongere spelers werden als ‘eerste elftal’ aangemerkt, de ouderen als ‘veteranen’. Al gauw volgden vriendschappelijke wedstrijden tegen clubs uit de omgeving, die niet al te best verliepen. Een wedstrijd tegen VAFC, aan de Alkmaarse Westerweg, tegenover de gevangenis, ging met 12-0 verloren. Het kon nog erger. Het tweede elftal kreeg er tegen het vierde van Go Ahead met 24-0 van langs.
Maar de groenzwarte voetballers uit Sint-Pancras leerden snel. Het eerste elftal werd in 1923 kampioen van de vijfde klasse van de Noord-Hollandsche Voetbalbond. In de jaren erna volgde de ene titel op de andere: in 1928 was Vrone eerste-klasser. Twee jaar later promoveerde Vrone 1, waarin aanvaller Cor Hoogland de beste speler was, zelfs naar de vierde klasse KNVB. Daarin beleefde men zware tijden. Na een aantal jaren ternauwernood het vege lijf te hebben gered, volgde in 1935 degradatie naar de eerste klasse NHVB. Het tableau was beschamend: uit de zestien gespeelde wedstrijden was slechts één punt behaald. En het bleef aanmodderen. Aan het einde van het seizoen 1936-1937 waren vier promotie-degradatiewedstrijden nodig om het eerste-klasserschap veilig te stellen. Supporters met een zwak hart beleefden barre tijden.
‘Ik wou winnen’
Het seizoen 1938-1939 was beter voor de gezondheid: Vrone draaide bovenin mee. ‘Goed zoo, Vrone!’ schreef de Alkmaarsche Courant. Routiniers als Henk Wiedijk en Cor Hoogland waren betrouwbare steunpilaren geworden. Hoogland ging, als het moest, door roeien en ruiten. ‘Ik was op het veld gewoon een hufter,’ bekende hij later, ‘want ik wou winnen.’ Siem Zeegers, zoon van de tweede secretaris met dezelfde voornaam, was een aanstormend talent met een neus voor doelpunten. In 1942, midden in de oorlog, promoveerde Vrone weer naar de vierde klasse KNVB.
Vrone 1, kampioen 1942.
Staand v.l.n.r.: Jaap Groen, Henk Wiedijk, Cor Hoogland, Siem Zeegers, Kees Groen, Jannes Kuiper, Klaas Kliffen en de scheidsrechter. Gehurkt v.l.n.r.: v.d. Tak, Cees Groen, Dirk Koning, Cor Groen en Niek Wiedijk.
In 1943 werd Vrone van voetbalvereniging tot sportvereniging. Er werd een handbalafdeling opgericht, die na de bevrijding grote successen boekte. Met een 5-7 zege op Tonegido uit Hippolytushoef werd in mei 1947 het kampioenschap van de tweede klasse in de kop van Noord-Holland binnengehaald. Annie Zeegers, nog maar zestien jaar oud, speelde de wedstrijd van haar leven en maakte alle Vrone doelpunten. Terug in Pancras volgde een rondrit door het dorp. Een jaar later, na een knappe 2-1 overwinning op het Amsterdamse Niloc, een van Nederlands eerste handbalverenigingen, werd Vrone 1 de enige eerste-klasser boven het IJ.
Vrone 1 handbal, kampioen 1947.
Achterste rij: Piet Peereboom, Piet Modder, Jo Dekker, H. Kroeske (scheidsrechter), Truus Goesinne, Annie Zeegers, Ger Dekker, Gré Goesinne en Henk Hoed. Tweede rij v.l.n.r.: Lien Brammer, Wig Hoogland en Aagie Tol. Voorste rij v.l.n.r.: Elly Feijen, Jannie Strijbis en Corrie Schuit
Intussen was Vrone, naast de handbal, nog een derde afdeling rijker geworden: zaterdagvoetbal. De Pancrasser zaterdagclub ‘De Zwaluwen’, opgericht in 1932, schaarde zich in 1946 onder Vronevlag. De fusie zorgde echter niet voor de broodnodige ledenaanwas en de prestaties van de zaterdagvoetballers waren evenmin reden de bazuinen te laten schallen. ‘Echte’ zaterdagverenigingen als Dindua en Jong Holland waren vaak een maatje te groot. Dan deden de zondagvoetballers tijdens de eerste naoorlogse jaren meer van zich spreken. Vrone 1 was een redelijk stabiele middenmoter. In 1948 kwam het kampioenschap zelfs even in zicht, wat vooral te danken was aan linksbinnen Siem Zeegers die even gemakkelijk scoorde als zijn handballende zuster Annie. In oktober 1948 werd Wieringerwaard met 8-3 afgedroogd. Siem maakte er zes en dreef de voorstopper van Wieringerwaard, veteraan Klaas Schenk, de vader van schaatser Ard, tot wanhoop.
Voetballen onder kunstlicht
Siem Zeegers, één van de beste Vrone spelers ooit, misschien wel de beste, maakte vaak het verschil ⎼ maar werd ondertussen ook ouder. In 1951 kon het vierde-klasserschap ternauwernood worden, maar het volgende seizoen viel het doek alsnog. Watervogels, uit Den Helder, was in twee beslissingswedstrijden de sterkste. Vrone 1 moest terug naar de eerste klasse van de afdeling Noord-Holland. Een jaar later moest de al langere tijd zieltogende zaterdagafdeling, die sinds 1949 concurrentie ondervond van de christelijke sportvereniging ‘Broek op Langedijk’ (BOL), zelfs worden opgeheven. Voetballend was Vrone begin jaren vijftig een vereniging in mineur.
Financieel ging het de vereniging echter voor de wind. De voetbalpool vulde de kas jaar in jaar uit en maakte in 1958 de aanleg van kunstlicht mogelijk: drie masten op het A-veld. DTS kwam onder het Pancrasser kunstlicht trainen en ook het KNVB-selectie-elftal wist de weg naar de Boeterslaan al gauw te vinden. Hoogtepunt was toch wel de komst van de voetballers van eerste-divisieclub Volendam. Die trainden op vrijdagavond onder leiding van Bram Appel, oud-profvoetballer van het Franse Stade de Reims, op het A-veld van Vrone. In het IJsselmeerdorp was het trainingsveld een blubberzooi en bovendien onverlicht. Als blijk van dank speelden de Volendammers in april 1961 op het Vroneveld een oefenwedstrijd tegen het Amsterdamse DWS, waarvan spits Arie de Oude, één van de topscorers van de eredivisie, de blikvanger was. Toeschouwers stonden rijen dik om het A-veld: achttienhonderd Pancrassers, jong en oud.
Met ingang van het seizoen 1967-1968 kwam ook op zaterdagmiddag weer een seniorenteam in het veld, veertien jaar na de roemloze opheffing van de zaterdagafdeling. Na een aantal wisselvallige jaren kreeg Vrone Z1 halverwege de zeventiger jaren de wind in de zeilen. In 1980 promoveerde het elftal zelfs naar de vierde klasse KNVB. Twee jaar later volgde degradatie, maar in 1984 ging Z1 opnieuw in de KNVB voetballen. Het zondagvlaggenschip verging het slechter. In 1986, na een ongekende periode van 34 jaar, moest het eerste-klasseschap worden prijsgeven. Drie jaar later zonk Vrone 1 zelfs naar de kelder van het amateurvoetbal: de derde klasse van de afdeling Noord-Holland.
Vrone zaterdag (Z)1, 1987
Staand v.l.n.r.: Chiel Visser (begeleider), Joop de Graaf, Rob Wagenaar, Lars v.d. Berg, René Kieft, Alex Kloosterboer, André Bakker, Peter Leijen en Alex Brandsma. Gehurkt v.l.n.r.: Albert Merse (grensrechter), Gert Leijen, Siem de Graaf, Peter Bak, Ab Kooy, William van Diepen en Theo Suurhoff (trainer).
Naar drie verenigingen
De sportieve successen kwamen eind jaren tachtig, begin jaren negentig vooral voor rekening van de heropgerichte handbalafdeling. Dames 1, het elftal dat werd getraind en begeleid door Aad Goudsblom en Kees Verduin, promoveerde zelfs vier keer in zes jaar tijd en kon in deze periode twee kampioenschappen vieren. De handbalafdeling kreeg in 1988 ook voor de wintermaanden een eigen thuishaven, toen sporthal ‘De Oostwal’ in gebruik werd genomen. De bouw van de sporthal had er ook toe geleid dat sportvereniging Vrone een derde tak rijker was geworden: zaalvoetbal. Dat groeide in de jaren negentig als kool, een periode waarin het prestatieve veldvoetbal magere tijden beleefde. De zaterdagvoetballers hadden de vierde klasse KNVB vaarwel moeten zeggen en pendelden tussen de eerste en tweede afdelingsklasse. Op zondag was het in 1994 weer grote droefenis: het eerste elftal belandde weer in de laagste, derde klasse. Het zou een keerpunt blijken. In 1995 kon het kampioenschap worden gevierd, waarna een gestage opmars volgde die tien jaar later in derde klasse KNVB eindigde. De zaterdagvoetballers verloren in 2007 hun grote roerganger, Marcel Nieuwland. Een paar jaar later werd de afdeling opgeheven.
Vrone 1 zaal, 1990/1991
Staand v.l.n.r.: René Kieft, Maurice Kenter, Jacco Bekker en Rob Kieft. Zittend v.l.n.r.: Robert Groenenboom, Jos Verduin, Peter Leijen en Geert Janssen (coach).
Vrone 1, kampioen 1995
Staand v.l.n.r.: Rob Silva (trainer), Peter Schröder (begeleider), Jos Verduin, Ton Buter, Wilfred Kos, John de Boer, Niels Goudsblom, Maurice Kenter, Ruud de Boer (verzorger), Wilco Meinders en Marc Alfrink. Hurkend v.l.n.r.: Dennis Roos, Ruben Mathot, Roy van Waard, Wilfred de Vos en Meindert de Boer (grensrechter).
In 2009 schoot Vrone door de duizend leden heen: veld- en zaalvoetballers en handballers. De drie takken functioneerden meer en meer zelfstandig, een ontwikkeling die er in 2020 toe leidde dat ze als zelfstandige verenigingen hun weg gingen vervolgen. alle drie onder de naam ‘Vrone’. Voortaan was er een handbalvereniging Vrone, een zaalvoetbalvereniging Vrone en dus ook een voetbalvereniging Vrone: een ‘V.V.V.’, zogezegd. De timing kon eigenlijk niet beter, want zo was Vrone honderd jaar eerder, op 23 december 1920, ook opgericht.
Vrone 1, kampioen 3e klasse zondag 2017
Liggend v.l.n.r.: Rajesh Bishesar (trainer), Chris Meeuwisse, Thom de Jong, Luck van der Laan.
Middelste rij v.l.n.r.: René Groenenboom, Lex de Jong, Kevin Oudejans, Jurriaan de Graaf, Daniël Leijen, Mark van Baar, Andrew Hand.
Bovenste rij v.l.n.r.: Pim de Kort, Tim Heijblom, Martijn Leek, Dennis Konijn, Tijn van Veen, Rick van der Laan (fysio), Oliver de Jong, Eric de Jong (begeleider), Nick Leijen.
Dit artikel verscheen ook in Langedijker Nieuwsblad.
